21 juli 2021
Eerste verhaal
Dit verhaal is echt voor de liefhebbers van wandelen. Ben namelijk vandaag begonnen aan het Elfstedenpad van 283 km. De start is bij de Vrouwenpoortsbrug en vol goede moed begon ik aan mijn nieuwe uitdaging. Eigenwijs als ik (soms) ben dacht ik het pad in Leeuwarden voldoende bestudeerd te hebben om zonder in het boekje te kijken het pad wel te kunnen lopen. Per slot van rekening staan er ook tekens waar je links of rechts moet. Helaas viel dat direct al tegen, want ik was hooguit 500 meter op weg toen ik in het Vossepark al verkeerd liep. Gelukkig kwam ik er snel achter en één blik in het Elfstedenpad-boekje leerde mij dat ik direct al een afslag gemist had. Ik had beter moeten weten, want ook bij de verkenning van het Stellingenpad liep ik de knooppunten op deze route soms ongezien voorbij, waardoor ik het Stellingenpad minstens 10 kilometer langer gemaakt heb. Gelukkig werd ik hier in het Vossepark direct aan herinnerd en heb ik de beschrijving in het boekje nadien nauwgezet gelezen en liep ik zonder verdere omwegen Leeuwarden uit. Grappig vond ik dat op een wat verwilderd veldje in de stad een paar konijnen rustig aan het spelen waren. Ik heb daar nu al even veel konijnen gezien dan in de bijna zes jaar dat ik in Oldeberkoop vlakbij het natuurgebied De Batten (daar woon ik) heb gezien. Het kan verkeren.
Na Leeuwarden kwam ik een wat scheef lopende man achterop die met slechts een minuscuul drinkflesje gewapend ook aan de wandel was. Toen ik hem passeerde begon hij ogenblikkelijk tegen mij te praten. “Het Elfstedenpad aan het lopen?” vroeg hij terwijl ik al een paar meter voor hem uitliep. “Ja,” zei ik. “Ben net begonnen.” ” En hoever loop je vandaag?” Ik lag de man al minstens tien meter voor. ” Vandaag, doe ik er 22,” antwoordde ik mij half omdraaiend. “Mooie afstand,” sprak de man. ” Ik doe vandaag 25 km.” “Je hebt altijd een baas boven baas,” zei ik mij nog wat verder omdraaiend omdat de afstand tussen hem en mij al gegroeid was tot minstens 20 meter. Daarna kon ik mijn weg zonder verdere vragen vervolgen.
Bij Ritsumazijl merkte ik dat ik door twee dames gevolgd werd, die luid pratend steeds dichterbij kwamen. Ik merkte dat ik ondanks mijn bijna 71 jaren het niet wilde laten gebeuren dat ze me inhaalde en ik versnelde mijn pas. Gelukkig liepen ze niet het Elfstedenpad en al voor Deinum was ik ze kwijt. Na Deinum liep ik echt dwars door de landerijen en met het prachtige weer voelde ik mij een rijk mens om zo van plaats naar plaats te lopen, met altijd een kerktoren die boven het dorp uitsteekt. Deinum Boksum, Jellum en Bears, ik reeg de plaatsen vrolijk doorstappend aan mijn elfsteden kralenketting in het besef dat ondanks de soms aanwezige verloedering op sommige boerenerven Friesland nog ontzettend veel mooie plaatsen en vergezichten heeft, ook al is de stad Leeuwarden met zijn hoge flatgebouwen steeds aanwezig en werd de rust tot tweemaal toe verstoord door een opvliegende straaljager. Wat maken die dingen een herrie als je zo door de stilte van het platteland loopt. Van Bears ging het naar Fûns (een gehucht zonder kerk) en naar Jorwerd waar ik dacht mijn vrouw Saakje te ontmoet. Zij zou me vanaf Mantgum tegemoet lopen, maar liep in Mantgum volkomen verkeerd. Ben dus niet de enige die dat wel eens overkomt. Halverwege Mantgum kwam ik haar pas tegen en de laatste kilometers zijn we gezamenlijk naar de auto gelopen, die even buiten Mantgum bij het eind van de etappe stond. Moe maar voldaan en drijfnat van het zweet ( het werd na 12 uur behoorlijk warm en benauwd) stapte ik bij haar in de auto. Was een prachtige tocht.
