7 september 2021
Dit is mijn zevende wandelverslag van het Elfstedenpad voor wandelliefhebbers
Vandaag na mijn oogoperatie, tien dagen geleden, weer aan het Elfstedenpad begonnen. Het enige verschil met de vorige keren is dat ik nu met twee kunstlenzen geen bril meer nodig heb en ik moet zeggen dat ik de wereld nu veel helderder inkijk dan daarvoor. Het gras is groener en ook de bladeren van de bomen hebben een andere kleur gekregen. Belangrijkste reden is natuurlijk dat ik hiervoor een bril droeg met glazen die bij zonlicht donkerder werden, maar los daarvan zie ik de omgeving weer als vanouds of eigenlijk zoals de wereld er in het echt uitziet en daar ben ik niet ongelukkig mee.
Ben vandaag van Allingawier naar De Blokken onder Kimswerd gelopen, een afstand van ongeveer 23 kilometer. Nadat mijn vrouw Saakje mij had afgezet in Allingawier was het geen paden op en de lanen in, maar gewoon langs de weg naar Exmorra en vandaar naar Bolsward. Je loopt daarbij ook een flink gedeelte over een fietspad en dat was prima te doen. Het was rustig op het fietspad. De eerste die ik tegen kwam was een wandelaarster even buiten Allingawier. Ze groette mij vriendelijk en vroeg me op de man af waar de reis naar toe ging. Normaal gesproken zou je denken: wat gaat dat dat mens aan, maar omdat het een spontane vraag was die eerder uit belangstelling dan uit nieuwgierigheid voortkwam ( ze zag ongetwijfeld dat ik een boekje in de hand had) heb ik haar verteld dat ik het Elfstedenpad loop. “O, dan ga je over Bolsward,” zei de vrouw die duidelijk op de hoogte was van de route. Ik vertelde haar nog dat mijn vrouw daar op mij stond te wachten en dat we er koffie gingen drinken. “Nou dan wens ik jullie een smakelijk bakje en een plezierige wandeling verder.” Nog maar naiuwelijks onderweg en ik had mijn eerste minigesprekje al te pakken. Bij Exmorra viel het mij op hoe ongelooflijk stil een dorp kan zijn op een dinsdagmorgen rond half tien. Je hoorde er niets totdat een auto over de klinkers aan kwam rijden. De gedachte aan het lied Het dorp van Wim Sonneveld schoot mij door het hoofd bij het geluid van die banden op de klinkers. Het enige verschil was dat er in het dorp van Sonneveld een kar over de keien ratelde. Als ik Exmorra uit wil lopen, zie ik een wegwerker, die ze tegenwoordig iemand uit de buitendienst noemen, druk bezig onkruid uit en tussen wat struikjes weg halen. Hij houdt de boel netjes en ik groet hem vriendelijk. Hij groet mij terug. Nog geen 200 meter buiten Exmorra komt diezelfde man mij met zijn autootje van de gemeente achterop rijden. Hij stopt naast me en vraagt of ik wil lopen of mee wil rijden. Het is dat ik mij voorgenomen heb het Elfstedenpad helemaal te lopen, want anders was ik nauwelijks bestand geweest tegen zoveel vriendelijkheid. Het deed mij denken aan die Spaanse meneer die mij tijdens mijn fietstocht van Hammerfest naar Gibraltar in the middle of nowhere vroeg of ik mee wilde rijden. Toen heb ik de verleiding niet kunnen weerstaan ( het was ook slecht weer) en heb ik de fiets met alle bepakking achter in zijn piepkleine autootje gepropt. Het was maar een tochtje van misschien maar 20 kilometer, maar als je nat en moe bent is dat nog een heel eind. Maar nu was het prachtig weer en was ik nog zo fit als een hoentje en dus wees ik op mijn boekje en verontschuldigde ik mij haast dat ik de tocht ging lopen. Hij stak begrijpend de hand op en reed verder.
In Bolsward stond Saakje me al op te wachten. Zij had de auto op 3 kilometer buiten Bolsward geparkeerd en was me tegemoet gelopen. Wat dat betreft kreeg Bolsward vanmorgen voornaam bezoek, want niet alleen wij waren er, maar ook Willem Alexander. Gelukkig hebben we daar niets van gemerkt toen we het stadje inliepen en op het terras van een echte dorpskroeg terecht kwamen. Om tien uur zaten daar bij De Tukker al een aantal dorpsmensen aan de koffie en het moet gezegd, de koffie en vooral de appeltaart was verrukkelijk. Ik had met slagroom en daar was bepaald niet op bezuinigd. Kortom we hebben daar even gezellig gezeten. Ondertussen vingen we op dat het bij het stadhuis al een drukte van belang was en dat de mannen die bij de Tukker zaten geen enkele behoefte hadden om aan dat circus mee te doen. “Ze redden zich ook wel zonder ons,”(en dan op z’n Bolswarders) zei een van de mannen en daar was de rest het wel mee eens.
Na een aangenaam verpozen op het terras vervolgden we de route en kwamen via een industrieterrein weer bij de auto. Omdat we voor noodgevallen ook koffie meegenomen hadden dronken we daar op een landweggetje en heerlijk in de zon ons tweede bakje en ook deze ging er in als een preek in een ouderling. Daarna moest ik het alleen doen. Via Schettens (ook weer zo’n plaatsje waar de rust van uitstraalt, kwam ik via het Flietsterbos in Witmarsum. En hoewel ik opgegroeid ben tussen de boswallen en bossen vond ik het haast zonde dat men het open landschap daar met een bos heeft ‘verfraaid’. Maar ik heb de indruk dat de mensen die ik tegenkwam daar anders over denken: zij liepen of fietsten zo te zien met veel plezier door het bos. Ach eigenlijk is het maar een bosje, maar toch.
In Witmarsum lukte het me weer eens om verkeerd te lopen. Ik heb de tekst wel tien keer doorgelezen en moet tot de conclusie komen dat het er uiterst ongelukkig in staat. Daarmee wil ik de makers absoluut niet in diskrediet brengen, want elke schrijver maakt fouten en deze jongen dus ook. ( In mijn boek Bij de bek af heb ik de gebroeders de Wit een jaar te laat laten vermoorden. Een ernstige vergissing en Ik bied daarvoor bij dezen alsnog mijn verontschuldiging aan). Gelukkig kwam ik met een omweg op de Arumerweg terecht en toen zat ik weer goed. Daarna mocht ik over een stokoude dijk die in de volksmond de Schuttedijk heet richting Arum lopen. Een aardkundig monument waarvan iedereen nu inziet dat die behouden moet blijven.
In Arum zelf kreeg ik nog van een vriendelijke mevrouw een krant in handen gedrukt. Hij heet De andere krant (met de r net andersom) en hoewel ik hem nog niet gelezen heb, geeft de kop op de voorpagina “Gevangen in de klimaatfuik’ al aan dat er kritisch naar bepaalde maatregelen gekeken wordt. Dat lijkt mij nooit verkeerd al geven de koppen ‘Geef kernenergie een gelijke kans’ en ‘Windmolens in strijd met Europees recht’ mij niet direct het gevoel dat ik bij deze club thuishoor. Enfin, ik moet het nog lezen dus zal ik er verder geen oordeel over geven.
Met de krant in de rugzak mag ik even buiten Arum nog weer over een oude dijk wandelen. Als verrassing lopen hier niet alleen schapen op maar ook een paar koeien, waardoor het nog iets meer oppassen wordt waar je je schoenen neerzet. Aan het eind van de dijk zie ik al uit de verte het roze autootje staan. Met een zere enkel en ook wel wat vermoeid had het ook wel weer gehad. Even voor drieën waren we weer thuis. Op naar de volgende tocht.
