4 augustus 2021
Derde verhaal
Vandaag een dikke 23 kilometer gelopen van IJlst naar Wikel, mijn derde etappe van het Elfstedenpad. Nee, de tocht was niet spectaculair en daarvoor werd in het het elfstedenpadboekje al voor gewaarschuwd en ik citeer even het boekje: ‘eerlijk is eerlijk , buiten IJlst begint niet het aantrekkelijkste traject vaan het Elfstedenpad. Waar schaatsers de Wijde Wijmerts volgen, zijn wandelaars aangewezen op asfaltwegen door polderland. Doorgaande wandelpaden zijn er simpelweg niet. Een polsstok zou nodig zijn om de waterloop al ljeppend (springend) te kunnen volgen, slootjes belemmeren de passage.’ Einde citaat. Ik kan dit alleen maar beamen. Na IJlst loop je kilometers langs wegen, met (vooral de weg door Jutrijp en Hommerts) veel verkeer. Gelukkig loop je er wel op de parallelweg, maar rustig is het er niet bepaald. Gelukkig hoef je niet in het negatieve te blijven hangen als je de etappe loopt die ik vanmorgen heb mogen afleggen. IJlst is echt een parel aan de prachtige plaatsenketting van het Elfstedenpad. Wat een verademing bij een plaats als Wolvega. Ik haal dit aan, omdat ik gisteren nog bij een bijeenkomst over het centrum van Wolvega ben geweest. Jan de Vries uit die plaats liet ons 70 foto’s zien hoe Wolvega er in de eerste helft van de 19e eeuw uitzag en had zelfs nog en paar oudere foto’s. De tranen schieten je dan werkelijk in de ogen als je ziet wat er daar vernield is. Nee, dan IJlst waar het centrum nog de sfeer van vroeger uitstraalt en het is dan ook niet voor niets dat je daar in de route even heen en weer loopt om alles goed te kunnen bekijken. Natuurlijk heeft ook IJlst zijn nieuwbouwwijken, maar omdat er bijna geen enkele nieuwbouwwijk is die ik mooi vind, zal ik daar maar niet verder op in gaan. Maar nogmaals, het centrum is prachtig. En ach, ook als je langs de drukke weg door Jutrijp en Hommerts loopt, valt er best nog wel wat te genieten. Ook daar staan soms prachtige huizen en boerderijen. Als je je aandacht daarop richt dan is het wel vol t e houden.
In Woudsend heb ik met mijn vrouw Saakje even heerlijk koffie met appelgebak gehad. Zij was me vanuit die plaats tegemoet gelopen en samen hebben we de laatste vier kilometer (voor mij) naar Woudsend gelopen. Ook niet spectaculair, maar gelukkig is ook het centrum van Woudsend nog het bekijken waard. Op een terrasje bij de brug valt het wel op dat de brug vaker open staat dan dicht in het vakantieseizoen. Het was een komen en gaan van boten en bootjes en ach, als je dan lekker achter je koffie zit met een appelgebakje, dan heeft dat ook nog wel wat. En het aardige is dat je op een terrasje soms ook nog een heel leuk gesprekje hebt. Een vrouw die naast me ging zitten, zag mijn boekje en vroeg of ik de hele Elfstedentocht liep. Mijn antwoord was ‘ja’ en en voor ik er erg in had, waren we in een gesprek gewikkeld over de schoonheid van Friesland en de tijd die ons nog gegund was om daarvan te genieten. We waren het er beide over eens dat je op een wat oudere leeftijd ( ik hoop volgend jaar 71 te worden en hoe oud zij was ben ik niet te weten gekomen, maar laten we het er maar op houden dat het jongste er af was) moet genieten van de dingen die je nog kunt doen. Mijn buurvrouw kwam met haar man uit Bovenkarspel en was met de boot van Enkhuizen naar Stavoren in Friesland belandt, waar ze o.a. de pontjesroute gefietst hadden en in de buurt van Eernewoude een paar dagen vertoefd hadden. Kortom, het was een aangenaam gesprekje en bij ons afscheid wensten we ellkaar een plezierige voortzetting van de reis.
Na een slag door Woudsend, stapte Saakje weer in de auto en vervolgde ik mijn tocht richting Balk. Gelukkig kwam ik buiten Woudsend na een paar kilometer op een fietspad terecht en hoewel het daar druk was met fietsers, was het duidelijk minder lawaaierig. Vlak voor Balk loop je langs de Luts en sla je bij de eerste de beste vaste brug linksaf richting Wikel. Het viel me op dat Balk maar zeer gedeeltelijk in de route is opgenomen. Ik zal nog eens uitzoeken of dat met de aantrekkelijkheid van het dorp te maken heeft, want op de kaart kun je duidelijk zien dat de mogelijkheid om wat meer van Balk te zien wel aanwezig is.
Na Balk was het de paden op en de lanen in richting Wikel . Ook hier loop je weer langs een doorgaande weg. Na 23 kilometer liep ik Wikel binnen en vond mijn vrouw met haar rose autootje bij de kerk. Ik kan niet zeggen dat het een prachtige wandeling was, maar met die paar krenten in de brei was het wel degelijk de moeite waard. Op naar de volgende etappe.
