25 januari 2022
Ben tot de ontdekking gekomen dat als ik één route per week loop van de tien punten ster van Berkoop (elke route is ongeveer 20 km) ik 20 weken werk heb om dat te lopen. Dat zou betekenen dat ik tot in mei met de Ster bezig ben en dat duurt me te lang. Besloten is om tweemaal in de week nu een route te lopen. Ik ben daar vorige week mee begonnen en deze week staat punt drie op het programma. Vandaag loop ik van Oldeberkoop naar Appelscha en eind deze week weer via een andere route terug.
Het is vijf over half tien als mijn vrouw Saakje mij voor Lunia afzet en ik kan beginnen aan mijn dikke 22 km richting Appelscha. Ze waarschuwt me dat het eerste stuk waarschijnlijk saai is, omdat ik vanaf het centrum meer dan 3 km langs de Oosterwoldseweg loop. Ik had je wel over de Delleboeren kunnen laten lopen, maar dan was de tocht nog langer geworden, is haar argument en daar heeft ze gelijk in. Bovendien staat de Delleboeren bij een andere tocht al ingepland, dus daar kom ik zeker nog langs.
Als ik uit de auto stap komt een vrolijk ogende vrouw mij op de fiets tegemoet. Ze ziet dat ik mijn rugzak om doe en wenst me in het voorbijfietsen een plezierige wandeling. Dat doet me goed en goed gemutst loop ik door de Willinge Prinsstraat naar de Driehoek met de geit. Daar controleer ik het nummer van het knooppunt (dat hebben we afgesproken) en wandel voorbij de winkel Attent, waar op dat moment nog geen klant te bekennen is. Nee, eigenlijk is er op mij na op dat moment niemand in het dorp en wat gaat er dan een rust van uit: een weldadige rust. En het is wonderlijk, maar de 3,2 km die ik daarna over de Oosterwoldseweg loop is verzadigd van stilte. Ik kom echt geen mens tegen en dat is me tijdens de wandelingen die ik al heb gemaakt niet vaak overkomen. Ik heb alle tijd om de huizen langs de weg eens rustig te bekijken en het moet gezegd: er zijn pareltjes bij. Sommige huizen zijn volledig vernieuwd en staan er stralend van nieuwigheid bij. Het is dan ook geen straf om de lange wandeling langs de Oosterwoldseweg tot zelfs voorbij de ijsbaan van Nijeberkoop te maken. Het is trouwens niet te hopen dat we nog dik winter krijgen, want op de ijsbaan van Nijeberkoop kun je geen streek zetten. Hij is bijna helemaal dicht gegroeid en als ijsbaan nodig aan onderhoud toe. Maar ik geloof dat ze dat in Nijeberkoop zelf ook wel in de gaten hebben.
Even voorbij de Betonweg (de Alberdalaan) ga ik rechtsaf een graspad in. Hoewel het pad zelf er niet echt goed bij ligt, is het wel aardig dat je je al na een goede honderd meter in een totaal andere wereld bevindt. Het pad heeft dan ook zijn charme en brengt mij naar de N351 waar ik linksaf richting Nijeberkoop moet. Dit stuk zat ook al in de route van Oldeberkoop naar Zorgvlied, maar je ontkomt er niet aan dat je zo nu en dan stukjes route wat vaker moet wandelen om toch in een andere plaats aan te komen. Omdat ik weer langs de Boschhoeve loop, valt het me op dat men het op een bord nog steeds over het Landgoed Boschhoeve heeft. Ik bedenk dat ik mezelf dan wel even moet corrigeren, want in mijn verhaal 3 had ik het nog over de boerderij die bij het vroegere landgoed Boschhoeve hoorde.
Enfin, de correctie is gemaakt en bij de Oosteregge mag ik weer rechtsaf. Omdat ik de boodschap mee gekregen heb om goed op de knooppuntenpaaltjes te letten, valt het me op dat er bij de Oosteregge geen paaltje te vinden is terwijl de knooppuntenroute er wel langs loopt. Voor een van de huizen langs de Oosteregge staat een vrouw met een hond, waarmee ik enkele woorden wissel. Laten we het maar houden op wat ‘social talk’ want ik kan me ze niet meer herinneren. Ik besluit na de huizen niet het brede pad te volgen, maar een slingerpaadje door het bosje dat er ongetwijfeld door de bewoners aan de Oosteregge gekomen is. Als ik linksaf moet, loop ik toch even naar rechts om te kijken of daar wel een paaltje staat met een pijl. Die staat er.
“Je kunt daar wel langs hoor,” hoor ik plotseling de vrouw met de hond roepen die over het brede pad komt aangelopen. “Weet ik,” zeg ik. (Ik noem dat pad het Anne Bloemhofpad omdat die daar gewoond heeft en het pad er al heel wat jaren ligt.) Ik vertel haar dat ik dat pad al een aantal keren gelopen ben en dat je dan in het landgoed de Boschhoeve komt waar wel drie slingervijvers in het bos liggen. “Dat weet ik,” zegt de vrouw, “maar er is de laatste jaren niet veel meer aan om er langs te lopen. De paden liggen bezaaid met stront.” “Tsja,” zeg ik, “dat krijg je als er in het bos geboerd wordt.” Agroforestry noemen ze dat met een mooi woord en is goed voor het milieu en het dierenwelzijn als ik de berichten mag geloven. Kortom, zo zie je maar weer ‘elk voordeel hep z’n nadeel.’
Ik groet de vrouw en loop richting de weg Frankrijk. Daar moet ik even naar links en dan kom je weer door de Nijeberkoper dreven zoals ik dat de vorige keer omschreven heb. Bij een prachtig oud bankje (hij heeft zijn beste tijd gehad, maar ziet er in zijn verweerdheid nog wel degelijk uit) stop ik voor een kopje koffie. De thermoskan heeft z’n werk voortreffelijk gedaan, want de koffie is nog heerlijk warm. Omdat ik ook nog een Snelle Jelle (een stuk kruidkoek) in mijn rugzak heb, besluit ik om die maar op te eten. Dat stuk koek zit al maanden in mijn rugzak en telkens vergeet ik het, of heb ik geen trek. Maar deze keer dus wel. De vervaldatum is 01- 02 – 2022 zie ik op de wikkel, maar ik proef er niets van dat het stuk koek al oud is. Ik heb hem smakelijk bij het genot van een beker koffie opgegeten en vervolg het pad dat weer op de weg Frankrijk moet uitkomen.
Als ik nog maar net weer goed en wel in de benen ben, zie ik in de verte een vrouw met een hond aankomen en jawel het is dezelfde vrouw die ik al tweemaal eerder heb gezien. Ze is mij tot aan de weg Frankrijk achterna gelopen en loopt het ommetje door de Nijeberkoper dreven net andersom dan ik. “U kunt sneller dan ik,” zeg ik. “Ja, maar ik liep eerst een heel stuk over de weg en dat loopt sneller dan zo door het gras,” zegt de vrouw die ik nog wel toevertrouw dat ik onderweg op het bankje nog aan de koffie gezeten heb. Daarna scheiden onze wegen definitief. Ik kom uit op de weg Frankrijk en kom over de bovenloop van De Lende, die hier naar het oosten toe totaal is verlegd. Vroeger liep hij langs het bos en nu langs de weg, maar van de oude loop is niets meer te zien. Wat dat betreft hebben de ruilverkavelingen heel wat oude sporen uitgewist.
Bij de viersprong moet ik linksaf over de Riete richting Elsloo. Ik ben nog maar net op die weg als ik in de verte een man zie die zo nu en dan stopt, de berm in loopt en wat in een tas stopt. Dichterbij gekomen zie ik dat de man blikjes en bekertjes en andere ongerechtigheden uit de berm vist en in een aparte tas stopt die in een fietstas zit. Ik raak met hem in gesprek. Hij verontschuldigt zich haast door te zeggen dat hij er een paar maanden niet bij langs kon. (Hij is waarschijnlijk ziek geweest, maar dat heb ik hem niet gevraagd.) Ik vind het leuk dat de man de berm schoon houdt, want zelf neem ik ook altijd wat rommel mee als ik mijn rondje De Batten en Reigerbos (het meest westelijke stuk Koepelbos) loop. “En het leuke is,” zeg ik, “dat we als we de rotzooi bij ons thuis in de kliko doen we er ook nog voor mogen betalen.” “Dat hoef ik niet,” zegt de man die aangeeft connecties te hebben bij de gemeentereiniging. “Zo nu en dan komen ze het bij mij ophalen.” Met deze opmerking stijgt niet alleen deze eenzame rotzooibestrijder in mijn achting, maar ook de gemeenteambtenaren die zo’n regeling met de man hebben. Ik vraag hem of ik een foto van hem mag maken en dat mag. Als eerbetoon staat hij onderaan dit schrijven afgebeeld. Ik zou haast zeggen: een lintje voor deze man.
Hulde.
Daarna vervolg ik mijn weg en kom even later op de Kloosterweg. De nieuwe huizen die er staan, zijn ruim op de bouwkavel neergezet en al doet het nu nog wat steriel aan, het ziet er niet verkeerd uit. Bij de laatste (een grootste?) woning heeft men net een grote vijver gegraven en aangezien wij thuis ook een vijver hebben (we zwemmen er driemaal per week in) waarin horden kikkers en andere waterdieren ondertussen een plaats gevonden hebben, kan dat op mijn waardering rekenen. Het is mooi om te zien en goed voor de natuur. Vlak langs de weg staat een kraan grote happen zand op een kiepkar te laden. “Hoi, Berkenbosch,” hoor ik plotseling en zie nog net dat een jongeman met een vrolijke grijns z’n hand opsteekt. De cabine draait door en ik weet niet wie mij daar zo vrolijk gegroet heeft, maar leuk was het wel.
Aangekomen bij de Staatsbos ga ik linksaf en loop richting het gebied De Schaopedobbe. Eenmaal bij het open veld aangekomen zie ik een bankje en besluit mijn tweede kop koffie te nuttigen en mij te wagen aan de meegenomen broodjes. Ik zit nog maar net als er een jonge vrouw met een piepklein hondje komt aangelopen. En ik kan het niet helpen, maar als ze mij vriendelijk groet, moet ik denken aan al die heisa van The Voice. Het is haast een opluchting dat zo’n jonge vrouw onbevangen aan zo’n oude man voorbij loopt die met zijn ondertussen flink doorgeschoten coronakapsel misschien wel een ietwat verwilderde uitstraling heeft. Maar gelukkig heeft deze vrouw totaal geen angst voor deze eenzame wandelaar die daar met zijn rugzakje en een thermosfles en een bolletje brood in zijn hand op het bankje zit. We wisselen zelfs enige vriendelijke woorden, maar ook in dit geval kan ik me niet meer herinneren wat er gezegd is, In ieder geval groet ze me als ze me bijna voorbij is vriendelijk en wenst mij nog een plezierige wandeling. Het mag duidelijk zijn, het broodje en de koffie smaken mij daarna nog beter.
Als ik het lange pad op loop richting de Kloosterweg bedenk ik dat mijn vrouw Saak ook haast langs kan komen. Zij is van plan om naar Hotel Appelscha te rijden en vandaar mij tegemoet te lopen. Als ik bij het monumentje aan de Kloosterweg ben, zie ik een roze autootje aankomen die pal voor mijn neus tot stilstand komt. “Ik dacht al, met een beetje goede wil moet ik hem aan zien komen,” zegt Saak die een perfecte timing had (of ik natuurlijk). “We zien elkaar wel weer bij de Kale Duinen,” zegt ze er rijdt verder. Ik steek even later de Kloosterweg over en ga op het zandpad direct na de boerderij linksaf. Die afslag had ik de vorige keer gemist en dat is ook geen wonder. De knooppuntenpijl zie je pas op het laatste moment. IK kom een tien minuten later langs de plaats waar ik de vorige keer een knooppuntenpaaltje heb geprobeerd recht te zetten. Die knapte toen af, waardoor ik in de modder terecht kwam. Met een oprecht mea culpa heb ik toen bij de knooppuntencoördinator opgebiecht dat ik het paaltje vernield had. Wie schetst mijn verbazing dat men er geen gras over heeft laten groeien en er een goede week na mijn buiteling al een stevige nieuwe paal geplaatst is.
Alweer, hulde.
Daarna kom ik langzaam maar zeker in de buurt van het Canadameer, waar het pad mij omheen leidt. (Thuis gekomen beklaag ik mij dat ik het Canadameer niet gezien heb, waardoor Saak de route prompt heeft aangepast). Nadat ik de Canadaweg ben overgestoken, kom ik in het gebied De Kale Duinen, waar het opmerkelijk rustig is. De stilte slaat als een warme deken om mij heen. Twee mensen lopen ver voor mij uit en onderweg zie ik nog twee Mountainbikers. Halverwege de Kale Duinen kom ik Saak tegen en samen lopen we even later bij de tunnel Kraaiheidepollen onder de N381 door. En dan wordt ik verrast door het pad dat ongeveer parallel aan de Wester Es loopt. Nooit geweten dat er daar zoveel vakantiehuisjes staan. Vakantiepark Hulsthof heet het. Ik had er nog nooit van gehoord. Ook het pad is voor mij volkomen nieuw terwijl ik heel wat bij Appelscha gelopen heb. Nadat we nog met een loslopende hond hebben afgerekend, het dier sprong spontaan bij Saak op, komen we op de Sanatoriumweg uit en zien we het bordje Appelscha al. Het is dan nog maar een paar honderd meter en we zijn bij het parkeerterrein tegenover Hotel Appelscha. De afstand blijkt 22,3 km. Dat valt me nog mee. En ondanks de vele wegen (ik had wel het geluk dat ze erg rustig waren) was het toch weer een mooie tocht, waarbij de stilte in dit geval (op Saak na) mijn beste metgezel was.
