22 januari 2022
Vandaag begin ik aan mijn vierde tocht van de Ster van Berkoop, die uiteindelijk ongeveer 400 km lang moet worden. Vandaag loop ik terug van Zorgvlied naar Lunia in Oldeberkoop. Mijn vrouw Saakje brengt mij in haar rose autootje naar de kerk van Zorgvlied. Het is even over tienen als ik aan mijn tocht van 18,5 km begin. Ik heb de instructies meegekregen dat ik het eerste gedeelte de aanwijzingen goed moet volgen, omdat dat niet bij het wandelknooppuntennetwerk hoort. Ik krijg nadat ik de weg De Monden ben ingeslagen al snel te maken met een splitsing. Hier moet ik over het zandpad rechtdoor. Een rood bordje met een wandelaar en een pijl ( de Drentse manier om een route aan te geven) wijst inderdaad ook rechtdoor, dus dat zit sowieso goed. Na ongeveer 100 meter moet ik linksaf en vrij snel weer rechtsaf. Ik loop parallel met de weg De Monden en houd het weiland aan de rechterkant. Het woordje parallel is wel wat overdreven, want het pad slingert voortdurend. Ik moet volgens de instructies van Saakje een kilometer door dit bosje wandelen en als ik een paar keer op een driesprong terecht kom waar geen bordje staat, weet ik dat ik nog wel even in het bosje moet blijven en niet naar de weg moet lopen. Aan het eind van het bosje zie ik tussen de bomen door camping De Twee Provinciën opdoemen. Ook hier krijg ik weer te maken met een driesprong waar geen bordje staat. Ik neem de (achteraf) langste route om naar de Monden te lopen, maar de afstand door het bosje blijkt inclusief het zandpad maar goed 600 meter dus zo verschrikkelijk lang was mijn kleine omweg ook weer niet.
Bij de Monden ga ik rechtsaf en kom na de camping bij een fietspad naar echts met een paddenstoel. Links van de weg staat een paal met een paar nummers voor een fietsroute en daaronder ontdek ik een pijl van het wandelrouteknooppunt. We zijn duidelijk weer in Friesland. Ik heb mij ingesteld op de weg De Monden, maar tot mijn verbazing, moet ik na een paar bochten al snel linksaf. Ik herken het pad, omdat ik er voor mijn boek Banjeren wel eens ben langs gelopen, maar had er geen rekening mee gehouden. Het smalle pad loopt langs een boswal en een bosje naar de Hoofdweg van Elsloo. Op Google Earth is de boswal prachtig te zien. Het is een mooie route en als ik bij de Hoofdweg ben (je loopt vlak langs een huis) mag ik rechtsaf. Na 500 meter loopt de route linksaf over de Buitenweg, maar dat wist ik op dat moment niet. Ik kom langs een nieuw huis met heel opvallend in de zijmuur stenen die zijn vervangen door glas. Ik bedenk dat dat voor de bewoners twee voordelen heeft: ze hebben er extra licht van en je hebt vanaf het wandelpad geen inkijk.
Niet lang daarna kom ik op een weiland een jongeman met twee kinderen en een hond tegen waarmee ik in gesprek raak. Omdat de naam van het pad mij niet bekend is, (kan zijn dat ik niet goed heb opgelet) vraag ik hem hoe het pad heet wat ik vanaf de Hoofdweg ben ingeslagen. Dat is de Buitenweg zegt hij, wat mijn wenkbrauwen doet fronsen. “Hebben ze in Elsloo dan twee Buitenwegen,” vraag ik omdat ik weet dat de weg om Elsloo heen ook de Buitenweg heet. “Dat klopt,” zegt hij. Vervolgens raak ik met hem in gesprek over het opvallende nieuwe huis, waar sommige stenen zijn vervangen door glas. “Daar woon ik,” zegt de jongeman en hij vertelt me dat ze daar inderdaad voor de lichtinval en tegen de inkijk voor gekozen hebben. “Alleen het schoonmaken van het glas is lastig,” zegt hij. Dat wil ik graag geloven en nadat ik hem nog een compliment gegeven heb voor deze originele vondst zegt hij dat ze dat vroeger ook wel bij kelderruimtes deden. Dat wist ik niet. Ik vertel hem nog dat ik een paar maanden eerdere aan het eind van het weiland nog een knooppuntenpaaltje geplaatst heb samen met de coördinator Piet Hooisma en vervolg daarna mijn weg. Wie schets mijn verbazing dat het door ons geplaatste paaltje al weer spoorloos verdwenen is (zie foto) terwijl andere paaltjes er nog wel staan. Ik heb het raadsel nog niet kunnen oplossen, maar het paaltje is ogenschijnlijk van de aardbodem verdwenen. Daar baal ik van.
Na de Karkebos kom ik op de Donkere weg en ga hier rechtsaf. Niet lang daarna kom ik langs een monumentje dat daar voor iemand geplaatst is. Waarom het er geplaatst is, weet ik niet, maar de kans is groot dat er iemand op die plaats is overleden. En dan heeft het altijd iets triests zo’n monumentje. Na de Donkere weg ga ik op de kruising linksaf, De Riete op. Het is nu de paden op en de lanen in bij wijze van spreken, want ik mag volgens het kaartje nu wel een 3,5 km op deze weg blijven. Ik passeer de Riete (zie foto), een oud zijriviertje van De Lende die hier ondanks alle ruilverkavelingen nog steeds door het landschap slingert (al is dat op de foto niet te zien). Omdat ik niet wist waar die Riete nu ontspringt heb ik thuis geprobeerd hem op Google Earth te volgen . Helemaal goed kun je het niet zien, maar het lijkt of hij vlakbij de oude zuivelfabriek (afslag naar Zorgvlied) begint. Daar heet hij De Wetering. Maar ik houd mij aanbevolen voor mensen die het beter weten.
Na De Riete kom ik op de Boekelterweg. Bij de kruising blijkt dat Saakje een verkeerd nummer genoteerd heeft, want volgens de nummering moet ik richting Rijsberkampen (Boyl) en volgens mijn kaartje rechtuit. Ik ga ervan uit dat het kaartje het goed heeft en dat blijkt achteraf ook zo te zijn. Wel moet gezegd dat de knooppunten op deze weg alle kanten op wijzen, behalve richting Zandhuizen. (Dat ligt niet aan de knooppunten, maar aan de route die Saak heeft uitgestippeld.) Als ik eindelijk de Bekhofweg gepasseerd ben en na de ingang van camping De Appelhof bij een bosje linksaf moet, blijkt dat het paaltje waarop een knooppunt is aangegeven is onthoofd. De kop is er afgeknapt en het kan haast niet anders dan dat men daar met een of ander zwaar voertuig tegen aan gezeten heeft. In ieder geval is de kop van het paaltje verdwenen en dus ook de aanwijzing. Ik volg weer het kaartje.
Ik laat camping De Appelhof links liggen en kom op een sompig heideveldje, al is de term Pijpenstrootjeveld misschien nog wel zo goed. Er ligt een mooie plas (zie foto), maar voordat ik daar van kan genieten moet ik eerst een hond in de gaten houden die pijlsnel op mij afrent, maar gelukkig geen aandacht heeft voor mijn benen. Hij stuift mij voorbij en draait zich om. De eigenaar, een jongetje, roept de hond die zich daarna gewillig aan de riem laat leggen. Gelukkig ben ik niet bang voor honden, maar ik moet wel zeggen dat als zo’n hond op je toe rent ik hem wel in de gaten houd. Het gebied is er gelukkig niet minder mooi om en ik weet uit ervaring dat het er vooral in de zomer prachtig is. Aan de zuidkant van het veldje staat ook nog een pijl, al is ook zonder die aanwijzing wel duidelijk dat ik daar even naar links moet. Ik kom uit op de Meuleveldweg en daarna op de Zandhuizerweg.
Midden in Zandhuizen heb ik nog een heel aardige ontmoeting met een paar mensen. “Aan de wandel?” zegt een man die samen met zijn vrouw en een piepklein hondje daar net de weg oversteekt. Natuurlijk is het wel duidelijk dat ik aan de wandel ben, maar omdat uit zo’n vraag enige belangstelling spreekt, legt ik uit dat ik met de Ster van Berkoop bezig ben en nu vanaf Zorgvlied naar Oldeberkoop loop. De mensen zijn erg belangstellend en vertellen me dat ze net een jaar in Zandhuizen wonen en geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van de omgeving. Ik kan hen vertellen dat ik net een paar dagen van tevoren contact gehad heb met Carolien Kamphuis van Plaatselijk belang Zandhuizen en dat het de bedoeling is dat ik samen met Carolien op 30 april een wandeling organiseer vanuit Zandhuizen naar de Bekhofschans.
Met een tevreden gevoel loop ik daarna richting Noordwolde. Bij camping De Vlegel moet ik volgens de informatie die ik heb meegekregen bij een knooppunt rechtsaf, richting De Miente. Om kort te gaan, het knooppunt kom ik daar niet tegen maar wel een pad die kant op. Dat heb ik toen maar gedaan lk had (achteraf) nog iets verder door moeten lopen. Het blijft voor mij een bijzonder gebied De Miente, omdat mijn grootvader, Opa Hinkema, hier bij de Braandpoele is opgegroeid. Helaas kun je van de oude heidepaadjes, die er in mijn jeugd nog waren, niets terug vinden (zie foto). Het gebied is voor het grootste deel bebost al worden er nu weer pogingen gedaan de heide terug te krijgen.
Na De Miente loop ik over de Leemweg en langs het koeienrusthuis naar de Oldeberkoperweg. Daar komt Saak mij tegemoet gelopen en samen lopen we de route door De Koepelbos, de Biezenjaegersbrink (Eerste Koepel) en daarna met een slinger door het centrum van Oldeberkoop naar Lunia. Daarbij kom je o.a. langs het kanon, het standbeeld van de Geit, de kerk, Vredewoud en de oude Pastorie uit 1838. Het was weer een mooie tocht van deze keer bijna 18,5 km waarbij het me onderweg opviel dat duizenden ganzen zich aan het verzamelen waren. Ik heb er foto’s van gemaakt, maar daarop is geen gans te herkennen. Volgende week ga ik richting Appelscha.
